Copyright © 2025 Mols Poëzie Atelier.be : Alle rechten voorbehouden
Klik op het logo om verder te gaan
Het Mols PoëzieAtelier beheert de PoëzieRoute langsheen de Nete. Dit gedichtenparcours maakt deel uit van de stadswandeling 'Spijkers met koppen' (brochure te verkrijgen bij de Dienst Toerisme). De PoëzieRoute wordt 4x per jaar vernieuwd. De langs het water opgestelde gedichten zijn ook hieronder te vinden.
Vervlogen dagen
Wie zal de paarden temmen
die draven op de hei.
Wie zal de valken tellen
die jagen boven t veld.
Wie zal van vervlogen dagen
de weemoed dempen
en langs straten van t verleden
de wolken wegen.
Met zn tweeën koffie drinken
in een oud doorrookt café
heimwee verdringen
naar de dagen van weleer.
dre
Naar boven
Wie zal de paarden temmen
die draven op de hei.
Wie zal de valken tellen
die jagen boven t veld.
Wie zal van vervlogen dagen
de weemoed dempen
en langs straten van t verleden
de wolken wegen.
Met zn tweeën koffie drinken
in een oud doorrookt café
heimwee verdringen
naar de dagen van weleer.
dre
Naar boven
Van zomers lang
De weg dampt van zomers lang
als vroeger toen de hitte kwam
en ik kind was, dat voor altijd bleef
drijven tussen de schaatsrijders
tot het vel verrimpelde en omgekeerd
dat ik vette wolken in het water zag.
Toen droeg ik nog geen zonneglas
of maak er maar glazen van.
De heugenis vertrekt alweer,
hier rechts beneden mij een vuile poel
bedekt met mos of wat er ook op lijkt
met ik in mij gekeerd, een voile van hersenmist
maakt dat ik gis, wie ben ik eigenlijk.
Waar gaat de ziel,
wat doe ik hier
op deze ingeslagen weg.
Annie Jansen
Naar boven
De weg dampt van zomers lang
als vroeger toen de hitte kwam
en ik kind was, dat voor altijd bleef
drijven tussen de schaatsrijders
tot het vel verrimpelde en omgekeerd
dat ik vette wolken in het water zag.
Toen droeg ik nog geen zonneglas
of maak er maar glazen van.
De heugenis vertrekt alweer,
hier rechts beneden mij een vuile poel
bedekt met mos of wat er ook op lijkt
met ik in mij gekeerd, een voile van hersenmist
maakt dat ik gis, wie ben ik eigenlijk.
Waar gaat de ziel,
wat doe ik hier
op deze ingeslagen weg.
Annie Jansen
Naar boven
Open vraag aan mijn idool
Jij vertolkte andere tijden.
Ik, amper zestien lentes pril,
zong begeesterd mee.
Ik geloofde echt dat wij
die streep wel zouden trekken.
Geloofde jij dat ook?
Of was het slechts het hoopvolle
refrein dat jou de moed gaf
het lied je leven lang te rekken?
Als ik het hoor zing ik weer mee,
wel minder overtuigd dan in mijn tijd die,
zoals ik het nu bekijk, zo slecht niet was.
De legers buiten strijden,
nog altijd.
Jacqueline Booij
Naar boven
Jij vertolkte andere tijden.
Ik, amper zestien lentes pril,
zong begeesterd mee.
Ik geloofde echt dat wij
die streep wel zouden trekken.
Geloofde jij dat ook?
Of was het slechts het hoopvolle
refrein dat jou de moed gaf
het lied je leven lang te rekken?
Als ik het hoor zing ik weer mee,
wel minder overtuigd dan in mijn tijd die,
zoals ik het nu bekijk, zo slecht niet was.
De legers buiten strijden,
nog altijd.
Jacqueline Booij
Naar boven
Coronadieu
Mijn flatje was te klein om thuis te blijven,
vier weken aan een stuk zoals het moest.
Ook maanden home office maakten me woest,
reden genoeg me hieruit te verdrijven.
Tijd werd het naar een pandje om te zien,
geld zat nu, want ik deed alleen maar sparen.
Je mocht niet feesten, sporten, vliegen, varen:
ik ga me van een huis met tuin voorzien!
Met mijn lockdownsyndroom van ruim een jaar
was ik de beste klant van Marktplaats, Funda,
merkte, het aanbod was verrekte dun ja,
dus nam ik maar een aankoopmakelaar.
Na rijp beraad geen nieuwbouwval gaan bouwen,
een oud en sfeervol huis is wat mij zint.
Liever een monumentenzorgenkind,
waarin ik mijn verbeelding kan ontvouwen.
Nu, na de aankoop van mijn herenhuis
groeit het besef, dat ik voor vele jaren
moet afzien van excursies, vliegen, varen,
de ombouw vormt een draaikolk in mijn kluis.
Maar toch stijgt het gevoel, tot mijn genoegen,
dat ongeacht bedrading, stucwerk, puin,
ik in mijn oogverblindend mooie tuin
altijd vakantie heb, ondanks het zwoegen!
yoob
Naar boven
Mijn flatje was te klein om thuis te blijven,
vier weken aan een stuk zoals het moest.
Ook maanden home office maakten me woest,
reden genoeg me hieruit te verdrijven.
Tijd werd het naar een pandje om te zien,
geld zat nu, want ik deed alleen maar sparen.
Je mocht niet feesten, sporten, vliegen, varen:
ik ga me van een huis met tuin voorzien!
Met mijn lockdownsyndroom van ruim een jaar
was ik de beste klant van Marktplaats, Funda,
merkte, het aanbod was verrekte dun ja,
dus nam ik maar een aankoopmakelaar.
Na rijp beraad geen nieuwbouwval gaan bouwen,
een oud en sfeervol huis is wat mij zint.
Liever een monumentenzorgenkind,
waarin ik mijn verbeelding kan ontvouwen.
Nu, na de aankoop van mijn herenhuis
groeit het besef, dat ik voor vele jaren
moet afzien van excursies, vliegen, varen,
de ombouw vormt een draaikolk in mijn kluis.
Maar toch stijgt het gevoel, tot mijn genoegen,
dat ongeacht bedrading, stucwerk, puin,
ik in mijn oogverblindend mooie tuin
altijd vakantie heb, ondanks het zwoegen!
yoob
Naar boven
Als de zon brandt
Als de zon brandt op mijn huid
leef ik een droom van vele levens
maak de hele wereld kneedbaar
ontvang de klank van menig nieuw geluid.
Blootvoets in het gras vertrappel ik
de koude van al te vertrouwde dagen
wrik ik aan de rechte lijn der jaren
die vaak hard en weerbarstig was.
En de vrouw nog steeds het meisje
een taal met veel meer klinkers
en vaak nog vlinders in de buik.
Ik had het eerder moeten weten:
vlinders verdragen geen zwaarmoedigheid.
Jos Deckx
Naar boven
Als de zon brandt op mijn huid
leef ik een droom van vele levens
maak de hele wereld kneedbaar
ontvang de klank van menig nieuw geluid.
Blootvoets in het gras vertrappel ik
de koude van al te vertrouwde dagen
wrik ik aan de rechte lijn der jaren
die vaak hard en weerbarstig was.
En de vrouw nog steeds het meisje
een taal met veel meer klinkers
en vaak nog vlinders in de buik.
Ik had het eerder moeten weten:
vlinders verdragen geen zwaarmoedigheid.
Jos Deckx
Naar boven
de schreeuw
bang was ik en vol pijn
een kind van kleren plots ontdaan
in tranen die nooit zouden drogen
een foto ben ik voorgoed gebleven
stilstaand en toch steeds lopend
weg van wat toen gebeurde
die ochtend droomde ik nog
een zeemeermin te zijn
in diepblauw water
maar altijd zal ik het meisje blijven
dat om de oorlog te stoppen
napalm een gezicht moest geven
paul vincent
8 juni 1972 - Kim Phúc raakt zwaar verbrand
door een bombardement in de Vietnamoorlog
Naar boven
bang was ik en vol pijn
een kind van kleren plots ontdaan
in tranen die nooit zouden drogen
een foto ben ik voorgoed gebleven
stilstaand en toch steeds lopend
weg van wat toen gebeurde
die ochtend droomde ik nog
een zeemeermin te zijn
in diepblauw water
maar altijd zal ik het meisje blijven
dat om de oorlog te stoppen
napalm een gezicht moest geven
paul vincent
8 juni 1972 - Kim Phúc raakt zwaar verbrand
door een bombardement in de Vietnamoorlog
Naar boven
Neteoever
Hier
valt een dichter
met zijn verzen in het water.
Zo mooi
biedt poëzie
een gebed om in te wonen.
Veilig
rust vrede
in 't drijvend geprevel.
Ontroerd
weent de wilg
met slepende strijkstok.
Zalig
is het zwijgen
in de rust der gedachten.
Stil
als water
met de Nete meegegeven.
Eén
met een geluid
dat niet gemaakt wordt.
Een naam voor stilte.
Paul Sannen
Naar boven
Hier
valt een dichter
met zijn verzen in het water.
Zo mooi
biedt poëzie
een gebed om in te wonen.
Veilig
rust vrede
in 't drijvend geprevel.
Ontroerd
weent de wilg
met slepende strijkstok.
Zalig
is het zwijgen
in de rust der gedachten.
Stil
als water
met de Nete meegegeven.
Eén
met een geluid
dat niet gemaakt wordt.
Een naam voor stilte.
Paul Sannen
Naar boven
origami
uit gespikkeld papier plooit men
vogeltjes met driehoekige vleugeltjes
met honderden stopt men ze in een doos
boven een druivelaar strooit men ze uit
de spreeuwen buitelen en tuimelen
en verdwijnen dan weer klapwiekend
in de doos voor hergebruik
Walter Luyten
Naar boven
uit gespikkeld papier plooit men
vogeltjes met driehoekige vleugeltjes
met honderden stopt men ze in een doos
boven een druivelaar strooit men ze uit
de spreeuwen buitelen en tuimelen
en verdwijnen dan weer klapwiekend
in de doos voor hergebruik
Walter Luyten
Naar boven