Het Mols PoëzieAtelier beheert de PoëzieRoute langsheen de Nete. Dit gedichtenparcours maakt deel uit van de stadswandeling 'Spijkers met koppen' (brochure te verkrijgen bij de Dienst Toerisme). De PoëzieRoute wordt 4x per jaar vernieuwd. De langs het water opgestelde gedichten zijn ook hieronder te vinden.
Ook even dit
Van een volle fruitschaal hou ik wel, ook gesneden in een kom gefixt
met de hand, een twist van zomer, maar laat ik even zeggen wat ik deed
Ik heb de laatste perzik uit de koelkast genomen waarvan jij vergat, die enige
daar zo zoet en sappig, Ik ben met haar aan de haal gegaan.
De winkel van Marie is dicht, koolteerluchtjes zijn verbannen, maar voor de oude schippersherberg staan de parasols weer open. De sluis versast de zomerboten. Het ijzerwerk van zijn lekke deuren draagt toeristisch blauw.
Wij varen mee op het terras, kennen de trucs van het manoeuvreren. De beste stuurlui staan aan wal. Kom we drinken nog een laatste. Misschien schuift er een kempenaar, eentje die nauwelijks lijkt te passen, tussen de met alg begroeide muren. Hier mag de zomer eeuwig duren.
Het Kaske, Smart- of Iphoneke Het Snapchat en Whatsappt met spraak en beeld in Chrome Het Bluetootht, Facebookt en Outlookt Het Tweet en Selfiet. Het Swipet en Scrollt Het GPSt en SMSt op t internet van telenet Het Twittert, het Gmailt, het Googlet en het Messengert Maar kent geen verschil tussen koekoek en koekoek Noch tussen fake voor een leek en de taboes real news Besmeurd met reklam en Spam, fret het Cookies zonder lollies Tenzij met een lege batterij Daarbij is er nog zoveel, veel te veel, voor een oudje, dat lang wil leven op eigen houtje
woorden en zinnen zo komt het binnen in het woud van mijn gedacht betekenis verdwaalt wablieft jij herhaalt dringt nog niet door wat jij nu verwacht
waar gaat dit toch over wat is het verband moment is bijna over ik doorploeg mijn verstand geen paniek ik ben gewoon traag is het niet voor morgen dan is het voor vandaag
zo sluit ik mijn ogen trek een raar gezicht en plots ben ik blij een onderwerp voor mijn gedicht
De bieten laten hun oren hangen, het aardappelloof geel van verdroogde verlangens. Nog een droge week en de mais is verloren, ook het graan kan niets meer beloven.
Dit komt geen enkele boer nog te boven!
Volgens de juichtoon van overenthousiaste weermannen blijft dit warme liedje duren. Zo een fantastische zomer zijn we niet gewoon. Mensen, geniet van de klater van t zwemwater!