Het Mols PoëzieAtelier beheert de PoëzieRoute langsheen de Nete. Dit gedichtenparcours maakt deel uit van de stadswandeling 'Spijkers met koppen' (brochure te verkrijgen bij de Dienst Toerisme). De PoëzieRoute wordt 4x per jaar vernieuwd. De langs het water opgestelde gedichten zijn ook hieronder te vinden.
atheneummeisje
op een witte minifiets reed ze door de halfschaduw van hoge bomen langs de zonbeschenen baan donker van haar en grote donkere ogen haar schooltas iets te onhandig op de bagagedrager
ze was ver te ver weg
later veel later in de bruinste van alle bruine kroegen zat ze met haar hondje op de schoot hij begon tegen het hondje te praten het reservaat golden ophelia wierook en tranen deden de rest
vertellend van dat gave wicht voor wie ik plotsklaps was gezwicht omwille van haar lief gezicht valt het mij niet zo razend licht je te bekennen dat wellicht zij mij brutaal heeft opgelicht
een huwelijk was reeds in zicht haar aangezocht in een gedicht maar dan tijdens het nieuwsbericht heeft ze haar hielen rap gelicht mijn leven is uit evenwicht wat heeft die griet toch aangericht
ik voel het nu als hoge plicht wegens mijn toekomst in het zicht me in te dekken waterdicht door jou te vragen heel gericht daar ik denk dat jij mij wel ligt en jij hebt je nog niet verplicht
maar lieve nicht wel mondje dicht anders verlies ik mijn gezicht men zegt toch neef en nicht vrijt licht
Samen op de bank avondrust delen. De kreukels gladgestreken, alle plooien gebleven. De letter t van trouw en thuis staat nog als een huis.
Zij zijn elkaars engel en houvast, snoepen elkaar genegenheid af. Diamant slijpt diamant. Tevreden samen blijft de rode draad door hun leven. Die nooit gevarenlint werd, niets moest onder de mat of verzwegen. Zij zijn elkaars leeslint.
Een klikken dat niemand hoort. Naar elkaars rust en voldoening luisteren, maakt dat zalig zitten zwijgen pas echt praten is.
zou je zwichten voor een enkele roos als je er in het wild wel honderd vindt ze wurmen zich overal door ze hechten zich aan elkaar ze vormen een lust voor het oog en de bottels die krijg je gratis
hecht je zo en zwicht voor mij omhels mij omstrengel mij
O ga mijn liefste vlied van mij weg op de vleugels van Pegasus want schrijven kan ik niet meer mijn woorden zijn bevroren in een kan van ijs.
Zelfs de vossen komen niet dichterbij want ik ben druk zuchtende als van iets postnataals na een doodgeboorte ei zo nabij het is genoeg.
O mijn liefste ga nu je kan hier niet blijven wat wil je nog allemaal lezen onzichtbaar is het gevaarte in de mist daardoor verwond aan hand en ideeën mijn inkt o mijn inkt de pot omgestoten