Het Mols PoëzieAtelier beheert de PoëzieRoute langsheen de Nete. Dit gedichtenparcours maakt deel uit van de stadswandeling 'Spijkers met koppen' (brochure te verkrijgen bij de Dienst Toerisme). De PoëzieRoute wordt 4x per jaar vernieuwd. De langs het water opgestelde gedichten zijn ook hieronder te vinden.
onder de hamer
er zitten barsten in mijn ziel kauwen huizen in mijn schouw memel wemelt in mijn balken
de stalen wasdraad op mijn koer liet zich al langer hangen spinnenwebben sloten het hart van de deur naar het gemak
ik kwijn weg tussen façades die mij ten zeerste bevreemden ik voel me ouder dan mijn stad
ik word niet geveild als curiosa zoals het zand-zeep-soda-rek boven mijn stenen pompbak mij wacht de mokerslag
Ooit wandelde ik op een nieuwjaarsmorgen door wat ik gaandeweg mijn land was gaan noemen, mijn nu verwoeste land, toen een optelsom van artefacten uit een pas verleden, nu een open woestenij van zonevreemde verveling.
Vanmorgen, het was weer koud en mistig, dacht ik: als ik nu ga, zou ik dan het sublieme gevoel weer vinden als bij het zien van twee reigers, een zeldzaamheid voor mij, daar, toentertijd.
Maar ik ben ondertussen al te ver geweest, heb al te veel reigers gezien, een oude man kan enkel bergaf.
wind of stil warm of kil zon of regen jij komt altijd genegen en gelegen in de vries of de hitte in de luwte of de guurte uit de verte of de dichte in de wijdte of de buurte van heinde of van verre in de vroegte of de late met lief of leed of kom je van honger of dorst in welzijn of in pijn vreugd of ondeugd delen ik zal er tijd voor nemen wees welgekomen
TV, de grote reddingsboei op een zee van tijd, die de avond gijzelt en drijvend houdt, rust en vrede verankert.
Terwijl de dag langs vierenzestig zenders verder dobbert, is er veel zapwerk nodig om kluizig vanuit de zachtste zetel de uren aan elkaar te puzzelen, zich goed te voelen.
TV lost zijn beet niet, danst op graf en tafel, altijd oog in oog om s werelds vuile was te laten wapperen. Koketteert met het gewichtloze, supportert voor het vluchtige.
Dat is TV-kijken, verveling en ledigheid witwassen. Zoals een boodschappentas vullen en niet weten dat je ze vergeten bent.
vroeger hield een iemand ons voor hoe men over een meer kon lopen dat leverde veel volgers op
in woelige tijden verwacht je wel iets meer zekerheid in een bootje of in wat voor ding ook belast het echter niet teveel overschat de draagkracht niet eens het breekpunt bereikt riskeer je nog lang meer dan een nat pak alleen